menu
 winkelmandje 

Heilpedagogische school Michael 

Georgië, Tbilisi

De heilpedagogische Michaëlschool

Georgië

De school werd in 1994 gesticht, na een voorbereidingsperiode van drie jaren. Voordien werd er alleen op zondag met kinderen met een beperking gewerkt, er werd geschilderd, getekend en aan handenarbeid gedaan. De kinderen konden in 1994 naar school gaan in een ontzettend oud gebouw; in 2002 werd dit gebouw door een aardbeving totaal vernield. Daarna kon de school een beter gebouw betrekken, dat in ijltempo in de zomervakantie na de aardbeving door leraren en ouders gebruiksklaar gemaakt werd. Dat was een krachttoer en werd mede mogelijk gemaakt door een snelle hulpactie van de Freunde der Erziehungskunst in Berlijn.

De school is nu gehuisvest in een nieuw gebouw dat door het Duitse fonds SoftWare AG gefinancierd is. De lopende kosten zijn echter een groot probleem. Gas en elektriciteit zijn erg duur. Alle leraren ontvingen een tweejarige heilpedagogische opleiding, gegeven door docenten vanuit Georgië, maar ook door buitenlandse docenten.

De school telt twaalf klassen, tien klassen waarin de leerlingen leren en aansluitend twee jaren waarin ze voorbereid worden op een beroep. De Michaëlschool was eerst een staatsschool maar is nu een privé school. De ouders kunnen weinig bijdragen en kunnen niet de verzorging en opleiding van hun kinderen betalen. De school is afhankelijk van vriendenhulp en van buitenlandse fondsen.

Het kunstzinnig onderwijs neemt een grote plaats in, ook ander therapeutisch onderwijs wordt gegeven: heilgymnastiek, massage, euritmie en schildertherapie. Ook worden toneelstukken ingestudeerd; wiskunde, geschiedenis, literatuur en aardrijkskunde komen ook in de bovenbouw aan de orde.

Het beroepsonderwijs vindt plaats in een eigen bakkerij, vilten wordt geleerd, evenals breien en haken, er wordt in de tuin gewerkt en geholpen in de keuken.

Ook op deze school is integratie verplicht: er is 1 verplichte kleuterklas met kinderen zonder beperkingen.

Op de kleuterschool ’Mseschina’ zijn deze kinderen vanaf drie jaar welkom! Zij krijgen schilderen, tekenen, zingen, handwerken, en muziek en worden op die manier voorbereid voor de school. Zie de 2 foto’s van de muziekles in deze klas.

De maatschappij heeft geen sociale bedding voor de groep curatieve kinderen en jongeren.

De school kent nogal wat knelpunten:

  • Vaak kunnen de ouders niet het verplichte schoolgeld betalen. Het is al mooi als de ouders het bedrag betalen wat ze van de staat krijgen voor ondersteuning van hun kind. In de laagste klassen wordt dit meestal wel gedaan: de ouders hebben nog hoop dat het helemaal goed gaat komen met hun kind. Als door de jaren blijkt dat de ontwikkeling tegenvalt geven ze de moed op, en stoppen ze met betalen. Ze blijven hun kind echter wel brengen. Van school uit geldt hier het “beleid” : zonder geld kunnen de leerkrachten niet leven, dus kan hun kind niet opgevangen worden. Toch blijven ouders desondanks hun kind brengen en de kinderen worden niet terug gestuurd….. De vele arme gezinnen hebben de extra staatsbijdrage nodig voor voeding.
  • Meerdere kinderen zijn ernstig gehandicapt en krijgen een minimale staatsbijdrage die lang niet de kosten dekt.
  • Een regeringscomité is langs geweest. Men was onder de indruk van de kwaliteit van onderwijs. Het bewustzijn dat een school voor speciaal onderwijs meer nodig heeft dan een gewone school ontbreekt. Om meer geld te kunnen ontvangen had men als voorstel: voer het resultatensysteem in: hoe hoger de punten, hoe meer geld binnen kan komen. De resultaten volgens het Behaviorsme van Pavlov kunnen daarvoor worden ingezet, aldus het regeringscomité. Maar men werkt hier volgens de ideeën van Steiner, de Rus Wigotsky en de Georgiër Ushnagse. In deze school draait het om therapie. Ook al zou deze groep geïnteresseerden het begrijpen, op regeringsnivo komt het niet aan.
  • De bakkerij is dusdanig uitgerust dat voor ouders en de Waldorfschool gebakken kan worden. Het was de bedoeling dat dit een leer-werkplaats zou worden voor de beroepsvorming van de jongeren. De verkoop zou echter zwaar worden belast met tax, alsof het om fabrieksproductie gaat. Ze zouden er aan verliezen, aangezien de electriciteit, het gas en het water ook betaald moet worden. Ze kunnen nu alleen bakken voor eigen gebruik, 1 x per week. Maar er is hoop voor de toekomst: mbv een Duitse schenking wordt er verbouwd: het wordt een bakkerij- en keukenwerkplaats voor volwassenen en stageplek voor de hoogste-klas-jongeren. Het is de bedoeling dat het in september 2019 van start gaat. Hiermee zou het belastingprobleem van de baan zijn.
  • Na de beroepsopleiding willen de jongeren op school blijven werken. Hier worden ze volwaardig behandeld en goed begeleid. Waar krijgen ze een goede werkplek? De plannen liggen al klaar. Een droom is een buro te organiseren waar werk is te vinden voor deze volwassenen met begeleiding. Er is een ruimte nodig en een maatschappelijk werker. De staat voorziet hier niet in, dus moet hier geld voor worden gezocht.
  • De bemoeienis van de ambtenarij gaat zeer ver: zo moet men papieren kunnen overhandigen over meubilair dat 20 jaar geleden is aangeschaft. Waarom? Ze worden niet geloofd dat de meubels al 20 jaar dienst doen. Normaal is het dat om de paar jaar nieuw meubilair wordt aangeschaft (= geld in eigen zak steken waar men hier niet aan mee doet)

Het IHF heeft al vele malen deze school ondersteund, ook geheel onverwacht op een zeer kritisch moment voor de school: zij moesten de school sluiten, omdat ze na een zeer koude winter de gas- en elektriciteitsrekening niet konden betalen, en wij brachten onverwacht geld dat gebruikt kon worden om deze rekening te betalen!